Obejrzałem film, co samo w sobie nie jest jakoś specjalnie zaskakujące. Film jest belgijski, co z kolei każdego dbającego o higienę psychiczną konsumenta sztuki filmowej powinno raczej  odstraszać, aniżeli zachęcać. Belgowie przodują bowiem w dramatach, które są dramatycznie nudne, rozlazłe i nie do końca wiadomo o co w nich chodzi.

Jeszcze smutniej się robi gdy dumni Belgowie postanowią stworzyć coś co definiują potem jako „melodramat”, ale o tym może kiedyś indziej. Zostańmy przy tym, że przedstawiciele tego wyniosłego narodu powinni pozostać przy produkowaniu belgijskich frytek, których rzeczywiście świat im może pozazdrościć. Trzeba też przyznać, że bardzo podciągnęli się ostatnio w futbolu.

Film nosi tytuł „Dziewczyna” i był belgijskim kandydatem na Oskara w 2019 roku. Historia opowiada o transseksualnej dziewczynie imieniem Lara, która urodziła się jako chłopiec i przechodzi trudną drogę do znalezienia własnej tożsamości. I nie chodzi w tym przypadku o autodiagnozę głównej bohaterki, która w pewnym momencie zdaje sobie sprawę, że jest osobą trans, mówi o tym rodzicom i potem wszyscy, razem z adoptowanym cocker spanielem, żyją długo i szczęśliwie po udanym cyklu operacji.

Nie. W tej historii znalazło się natomiast miejsce na pokazanie codziennych trudności w życiu osoby transseksualnej. Problemem są zatem takie codzienne przygody jak wzięcie prysznica w szkolnej szatni, czy desperackie próby zwiększenia dawek terapii estrogenowej. Nie będę spoilerował, bo naprawdę warto zobaczyć ten film. Pomimo tego, że jest belgijski.

Bardzo dużą wartość temu dziełku dodaje pokazanie relacji rodzic-córka i wsparcia jakiego transseksualna córka doznaje ze strony swojego ojca. W historiach, które przewijają się przez naszą kancelarię zdarzają się rodzice odważni, wspierający swoje dzieci. Tacy jak Pani Krystyna i Pan Piotr, którzy od początku byli ze swoim dzieckiem i ostatnio cieszyliśmy się z wyroku ustalającego płeć bez angażowania biegłego w proces sądowy.

Wracając do tematu – właśnie rodzice odgrywają kolosalną rolę w przeprowadzeniu całej procedury korekty płci metrykalnej, nie mówiąc już o wsparciu w przechodzeniu terapii hormonalnej, zabiegów chirurgicznych, czy problemów administracyjnych.

Ale są też rodzice trudni, którzy nie rozumieją całokształtu złożonej sytuacji swoich dzieci i usiłują im „pomóc”. I nawet nie wiedzą jaką krzywdę wyrządzają i jak ciężko pracują na zerwanie jakichkolwiek więzi rodzicielskich.

Ktoś mógłby powiedzieć, że niespecjalnie zaawansowany wiekiem prawnik nie powinien o takich rzeczach się wypowiadać, bo nie posiada wykształcenia psychologicznego. Owszem. Jednak wystarczy przejrzeć dziesiątki opinii lekarskich wydanych w toku prowadzonych przez nas postępowań o uzgodnienie płci metrykalnej.

Często przewijają się podobne schematy, gdzie trudna relacja rodzic-dziecko, brak akceptacji dla poszukiwania własnej tożsamości przez osobę trans skutkują myślami i próbami samobójczymi. I wtedy możemy powiedzieć, że rodzice osoby transseksualnej nie zdali tego ważnego życiowego testu.

Dlatego będąc rodzicem osoby trans, warto się przemóc, odłożyć na bok stereotypy, uprzedzenia i nadmierne przywiązanie do treści oferowanych przez odzianych na czarno jegomości, którzy o seksualności zdają się wiedzieć najwięcej, chociaż jak twierdzą, tylko w teorii.

Warto też zasięgnąć filmowego instruktażu i po prostu obejrzeć „Dziewczynę”. Do seansu koniecznie frytki. Belgijskie.